Di dalam kitab al-Wajiz menyebut daripada Ibn ‘Abbas: “Sesiapa yang menggabungkan di antara dua solat tanpa ada keuzuran, maka dia telah masuk ke salah satu pintu dosa besar.” Di dalam sanad hadith ini terdapat perawi yang bernama Husain bin Qays. Imam Ahmad menghukumnya sebagai perawi yang berdusta. Aku katakan: al-Tirmizi meriwayatkan hadith ini. Beliau (al-Tirmizi) berkata: Imam Ahmad menilainya sebagai perawi yang lemah dan ia diamalkan. Beliau memberi petunjuk bahawa pengamalan terhadap satu perbuatan menjadi sokongan terhadap hadith. Ramai ulama menjelaskan bahawa bukti kesahihan sesuatu adalah bersandarkan ucapan orang yang mengamalkannya walaupun ia tidak mempunyai sanad yang kukuh. Ia mempunyai syahid (riwayat sokongan) daripada Umar secara marfu’.